Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου, που τιμάμε με κάθε τρόπο αυτές τις μέρες, δεν ήρθε από το πουθενά. Ήταν ώριμο τέκνο μιας διαρκούς αντιδικτατορικής μάχης του ελληνικού λαού, με μεγαλειώδεις στιγμές αγωνιστικής έξαρσης, που αναπτυσσόταν παρά την κρατική καταστολή και βία. Ήταν η απάντηση στα βασανιστήρια, τις φυλακές και τις εξορίες, εκεί που η φλόγα των ιδεών και των ιδανικών δεν έσβηνε και οι σποραδικές αντιδικτατορικές ενέργειες πύκνωσαν, μετεξελίχθηκαν σε κινητοποιήσεις και οργανωμένο αγώνα.
Ο φοιτητικός και νεολαιίστικος ξεσηκωμός, η ενεργητική αλληλεγγύη χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων έκανε το Πολυτεχνείου τον παράγοντα που μαζί με την τραγωδία της Κύπρου, επιτάχυνε την πτώση της δικτατορίας.
Ήταν οι νέοι , οι άνθρωποι της δουλειάς, οι φωτισμένοι δάσκαλοι, αυτοί που «δεν βολεύονταν με λιγότερο ουρανό» γιατί είχαν δίψα για ζωή και την ζωή την έγραφαν με Ζ κεφαλαίο. Γι’ αυτό όλοι αυτοί οι ανώνυμοι ήρωες και ηρωίδες της αντιδικτατορικής πάλης άντεξαν και τα κατάφεραν, γι’ αυτό καμία θυσία τους δεν πήγε χαμένη.
Και κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι όμως τα συνθήματα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» και «Έξω αι ΗΠΑ», «Έξω το ΝΑΤΟ» που κοσμούσαν τις πύλες του Πολυτεχνείου εξακολουθούν να είναι επίκαιρα.
Αυτά τα συνθήματατα συναντάμε σήμερα, τα φωνάζουμε στους δρόμους του αγώνα, για μια κοινωνία χωρίς πολέμους, φτώχεια, αδικία, φασισμό. Μας δείχνουν τον δρόμο για ακόμα πιο αποφασιστικούς, μαζικούς και ανυποχώρητους αγώνες, για τους δικούς μας Νοέμβρηδες! Ο λαός και η νεολαία μπορούν με εμπιστοσύνη στη δύναμή τους να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, να γίνουν πρωταγωνιστές και να διεκδικήσουν όσα δικαιούνται.
